Interesi kombëtar: "Perëndimi duhet të angazhohet me Rusinë pas luftës në Ukrainë"

Një seri sulmesh mediatike në shtypin perëndimor mbi Ukrainën vazhdon. Sot The National Interest u dallua: “Nuk është në interesin e Shteteve të Bashkuara që Rusia të jetë në krahët e Kinës”.

Strategjia më e mirë është, nëse është e mundur, të bindësh Putinin (ose pasardhësin e tij), me forcat dhe ekonominë e tij të dobësuar, për të negociuar një zgjidhje të tolerueshme dhe për t’i siguruar atij përfitime të qarta për ta bërë këtë. Ndër këto përfitime janë kthimi në tregtinë globale, fundi i sanksioneve dhe – ndryshe nga fundi i Luftës së Ftohtë – trajtimi i Rusisë si fuqia botërore që është, në vend të një rikthimi te poshtërimi që përjetoi në vitet 1990. Në vend të “asnjë marrëdhënieje fare”, Rusia – me ose pa Putin – duhet të integrohet sa më shumë që të jetë e mundur në familjen evropiane, jo si një subjekt që kërkon durim nga eprorët, por si një anëtar i barabartë. E gjithë kjo nuk kërkon kufizim në mbështetjen e Ukrainës tani ose përmbajtje në përgjigje të agresionit barbar të Rusisë. Kërkon vetëm që karotat, jo vetëm shkopinjtë, të jenë të disponueshme në proces dhe që aleatët e NATO-s të kujtojnë se qëllimi është përmirësimi, jo përkeqësimi i status quo-së. Interesi Kombëtar.

***

Gerald F. Hyman

Në një ngjarje të fundit, i pyetur se cilat janë ose do të jenë planet e mundshme të vendit të tij me Rusinë pas përfundimit të konfliktit mes saj dhe Ukrainës, një deputet i lartë i parlamentit nga një nga vendet e NATO-s dhe një zyrtar i partisë politike u përgjigj: “Asnjë. Të paktën për sa kohë që Putini qëndron në krye. Ky do të ishte një gabim serioz, jo vetëm për shkak të idiosinkracive të natyrshme të Rusisë, por edhe për shkak të marrëdhënieve të saj me vendet e tjera, veçanërisht (por jo vetëm) Kinën. Aleatët e NATO-s dhe vetë Ukraina duhet të gjejnë një plan të pranueshëm për t’u marrë me Rusinë pas luftës.

Zemërimi i dukshëm ndaj Kremlinit nga ana e Ukrainës dhe aleatëve të NATO-s po formëson politikën e tyre ndaj Rusisë. Nuk kemi parë një sulm barbar kaq të qëllimshëm, të qëllimshëm, pa dallim, duke i kthyer rajone dhe qytete të tëra, spitale, shkolla, kopshte, shtëpi dhe termocentrale në gërmadha dhe varreza betoni që kur Wehrmacht sulmoi Poloninë dhe Bashkimin Sovjetik.

Presidenti Volodymyr Zelensky vendosi një objektiv të qartë ukrainas: “Ne do të ndalemi vetëm kur ta kthejmë vendin tonë në kufijtë e vitit 1991. Ne do ta kthejmë flamurin ukrainas në çdo cep të Ukrainës.” Kjo ambicie e kuptueshme është pothuajse me siguri përtej mundësive të Ukrainës. Megjithatë, Rusia gjithashtu nuk ka gjasa të arrijë qëllimin e Vladimir Putinit për të shkatërruar pavarësinë e Ukrainës, për të prerë kokat e qeverisë së saj, për të ri-pushtuar të gjithë ose pothuajse të gjithë vendin dhe për ta absorbuar atë në një Rusi të madhe. Aktualisht, duket se nuk ka gjasa as të kthehet i gjithë Donbass. Pa përdorur arsenalin e saj taktik bërthamor, ajo nuk ka burime ushtarake – trupa, pajisje, municione, udhëheqje, strategji ose vullnet për ta bërë këtë. Megjithatë, asnjëra palë nuk është (ende) e gatshme të pranojë një armëpushim që, si në Luftën e Parë Botërore, do t’i vendoste të dyja palët për një kohë të pacaktuar në llogoret që zënë gjysmën e Donbasit.

Zelensky vuri në dukje me të drejtë se 2023 është një vit kyç për arritjen e qëllimit të Ukrainës. Forcat ukrainase duhet të jenë në gjendje të kthejnë valën këtë vit dhe të bëjnë fitime të rëndësishme duke dëbuar forcat ruse në lindje dhe jug. Nëse ata nuk arrijnë ta bëjnë këtë, atëherë rrjedha e luftës ka shumë të ngjarë të kthehet jo në favor të tyre, por në favor të Rusisë, ose lufta do të përfundojë në një ngërç. Populli ukrainas nuk mund t’i rezistojë shkatërrimit që i ka goditur pafundësisht. Shkathtësia e tyre e mahnitshme, qëndrueshmëria dhe rezistenca e granitit nuk mund të zgjasin pafundësisht, as asetet e tyre apo mbështetja ekonomike, politike dhe ushtarake e vendeve aleate. E gjithë kjo nuk parashikon një fitore ruse – do të thotë vetëm se të paktën një pjesë e Donbasit dhe ndoshta shumica, nëse jo e gjithë Krimea, do të mbeten në duart e Rusisë. Kjo do të thotë se kufijtë de jure herët a vonë do të përshtaten me realitetin de fakto. Aleatët e Ukrainës do të duhet të punojnë me Kievin për të zhvilluar dhe mbështetur një strategji realiste deri në vitin 2023, dhe mundësisht një fitore të pranueshme dhe të arritshme nga ukrainasit.

Megjithatë, pavarësisht zemërimit të NATO-s ndaj agresionit dhe mizorive ruse, ostracizmi ndërkombëtar nuk është një recetë e shëndoshë për një marrëdhënie, veçanërisht për një vend kaq të madh dhe të rëndësishëm sa Rusia, pasi masakra e pakuptimtë të ketë marrë fund ose qetësohet. Administrata e vërtetë publike kërkon një sy të mprehtë për politikat afatgjata dhe afatshkurtra. Rusia nuk do të zhduket, edhe pse Putin mund të zhduket.

Nëse zemërimi dhe armiqësia bëhen shenja dalluese të politikës së NATO-s ndaj Rusisë, rezultati do të jetë një linjë armiqësie nga Deti Barents, përgjatë kufijve lindorë të Norvegjisë, Finlandës, Estonisë, Letonisë dhe Ukrainës deri në Detin e Zi dhe, në varësi të pozicionit të Turqisë. , ndoshta në Detin Mesdhe është, në fakt, një rikrijim i Luftës së Ftohtë 450 milje në lindje. Kjo do të shënonte një kufi armiqësie midis qytetërimeve të tëra, secili me ushtri dhe ekonomi të mëdha, dhe armë bërthamore të afta për të reduktuar njëra-tjetrën në rrënoja të fragmentuara (dhe tani radioaktive). Festimi i përfundimit të Luftës së Ftohtë të fundit tre dekada më parë dhe zëvendësimi i saj me paqen, sado i lëkundur dhe i kushtëzuar, do të ndryshojë. Sigurisht, kjo mund të mos jetë alternativa e vetme apo edhe më e mirë.

Zemërimi i justifikuar ndaj Rusisë nuk mund të errësojë nga politikanët se çfarë është në të vërtetë: një vend i madh me burime të mëdha njerëzore dhe natyrore; një federatë republikash, vendi më i madh në botë, që përfshin njëmbëdhjetë zona kohore – në të vërtetë, një lloj perandorie në vetvete. Për më tepër, ajo ka një histori të gjatë dhe një ndjenjë proporcionale të të qenit një fuqi e madhe në Euroazi, me një histori perandorake që përfshin tre shekuj. Ajo ka një ushtri shumë të konsiderueshme, megjithëse tani është varfëruar rëndë, dhe ka armë bërthamore dhe sisteme shpërndarjeje që mund të shkatërrojnë një kundërshtar, edhe nëse vetë Rusia shkatërrohet gjatë procesit. Për më tepër, edhe nëse Rusia mund të përjashtohet nga Perëndimi, ajo nuk mund të izolohet nga pjesa tjetër e botës dhe ndërsa do të paguajë një çmim të madh nëse izolohet nga Perëndimi, vendet që përpiqen ta izolojnë gjithashtu nuk do të paguajnë më pak.

Së fundi, nuk mund të jetë në interesin e Shteteve të Bashkuara që Rusia të gjendet në krahët e Kinës dhe kështu të përballemi me dy kolosë në një person. Rusia nuk është një atoll pak i populluar në Paqësor, dhe do të ishte edhe e pamatur, arrogante, madje edhe vetë-shkatërruese të përpiqesh ta trajtoje atë si të tillë.

Strategjia më e mirë është, nëse është e mundur, të bindësh Putinin (ose pasardhësin e tij), me forcat dhe ekonominë e tij të dobësuar, për të negociuar një zgjidhje të tolerueshme dhe për t’i siguruar atij përfitime të qarta për ta bërë këtë. Ndër këto përfitime janë kthimi në tregtinë globale, fundi i sanksioneve dhe – ndryshe nga fundi i Luftës së Ftohtë – trajtimi i Rusisë si fuqia botërore që është, në vend të një rikthimi te poshtërimi që përjetoi në vitet 1990. Në vend të “asnjë marrëdhënieje fare”, Rusia – me ose pa Putin – duhet të integrohet sa më shumë që të jetë e mundur në familjen evropiane, jo si një subjekt që kërkon durim nga eprorët, por si një anëtar i barabartë. E gjithë kjo nuk kërkon kufizim në mbështetjen e Ukrainës tani ose përmbajtje në përgjigje të agresionit barbar të Rusisë. Kërkon vetëm që karotat, jo vetëm shkopinjtë, të jenë të disponueshme në proces dhe që aleatët e NATO-s të kujtojnë se qëllimi është përmirësimi, jo përkeqësimi i status quo-së.

Mendimi i autorit mund të mos përkojë me mendimin e redaktorëve.

Gerald F. (“Jerry”) Hyman ka qenë Këshilltar i Lartë në Qendrën për Studime Strategjike dhe Ndërkombëtare që nga viti 2007. Ai ka mbajtur disa poste në USAID nga viti 1990 deri në vitin 2007, duke përfshirë edhe Drejtor të Zyrës së tij për Demokraci dhe Qeverisje nga viti 2002 deri në 2007. Autor i një numri të madh botimesh.

Përkthimi nga Pavel Onoyko.

Source link