Verën e kaluar greke

Athina është plot me turistë të huaj. I sheh në rrugët e ngushta në qendër të qytetit, por edhe befas duke ecur nëpër periferi, me një buzëqeshje nga veshi në vesh, duke rrëshqitur mes makinave të parkuara në trotuare.

Disa nga destinacionet më të njohura greke tashmë janë mbushur plot turistë të huaj. Të tjerët sapo po mblidhen dhe në raportet e lajmeve autoritetet festojnë një tjetër sezon triumfues. Por prapa skenave ka diçka shumë më komplekse. Ju ndoshta keni dëgjuar njerëzit të flasin për mënyrën se si Çmimet për tragetet, hotelet dhe dhomat me qira janë të larta këtë vit.

Gati gjysma e grekëve nuk mund të përballojnë një pushim njëjavor këtë verë, sipas një studimi të fundit. Nga ata që do të shkojnë me pushime, rreth gjysma do të jetojnë me miqtë ose në daçat e tyre. Kjo nuk pranohet. Ky është një trend i dukshëm. Ai u ndal për një kohë të shkurtër gjatë pandemisë, por tani po kthehet pasi produkti i turizmit grek është gjithnjë e më i orientuar drejt udhëtarëve të huaj. Koncepti i një vere greke, një pushim i gjatë në një vend të bukur, po bëhet dalëngadalë një ëndërr e paarritshme për shumicën.

Si ndodhi? Si u bë papritur “vera greke” një produkt ekskluzivisht për udhëtarët e huaj, tepër i shtrenjtë për vendasit, siç është në vende të tjera në vendet në zhvillim si Bali, Seychelles dhe Maldive? Rritja kryesore e numrit të turistëve të huaj gjatë dekadës së fundit është pikërisht për faktin se numri i njerëzve që udhëtojnë drejt vendeve të huaja është rritur në mënyrë dramatike dhe me shpejtësi. Është një shpërthim që ka çuar në të gjitha problemet e ndryshme që kemi parë rreth nesh në vitet e fundit: lagjet ku dikur jetonin vendasit po pushtohen nga Airbnbs; qiratë në rritje po i turbullojnë banorët vendas; erozioni i karakterit të vendeve popullore; përkeqësimi i cilësisë së jetës së banorëve të mbetur.

Vera greke është pjesë e identitetit tonë. Si një sallatë horiatiki, si një ankesë kundër një gjyqtari dhe si parkimi i paligjshëm “për një minutë”

Akoma më keq, në vende që nuk janë projektuar për të pritur një numër të madh turistësh, infrastruktura po shkatërrohet në të njëjtën kohë. Edhe nëse në ndonjë ishull me 2000 banorë do të riparohej një aeroport, edhe sikur të shtoheshin më shumë vende për fjetje, edhe sikur të gjendeshin punëtorë – vendas apo të huaj – për të shërbyer të gjitha këto njësi të reja banimi, rrjetin rrugor, sistemet e furnizimit me energji elektrike, furnizimin me ujë, kanalizimi dhe depozitimi i mbetjeve llogaritet ende, në rastin më të mirë, për 2000 banorë.

Ne e kemi çuar gjithashtu në nivelin tjetër: ndërsa vendasit në të gjithë Greqinë përpiqen të përdorin çdo metër katror për të akomoduar ose ushqyer sa më shumë vizitorë, ata bëhen imunë ndaj ligjeve dhe mjedisit dhe nuk duket se e vënë re se sa më keq eksperiencën që u ofrojnë vizitorëve të tyre, si dhe sa i pashmangshëm bëhet kolapsi i “markës” që ofron drejtimin. Përafrimi i zhvillimit të turizmit si një mjet për të fituar shpejt para të mëdha mund të pritet në një mjedis biznesi ku gjithçka shihet në mënyrë oportuniste dhe dritëshkurtër. Por megjithatë, është një tragjedi që po shpaloset para syve tanë dhe që po rrëfehet në artikuj, histori dhe video të TikTok nga influencues të frustruar.

Dhe këtu qëndron problemi: nëse humbim “verën greke”, çfarë do të mbetet? Kush jemi ne?

Turistët e huaj duan të vijnë këtu për të përjetuar verën greke, ashtu si ne disa vite më parë. Nuk ka të bëjë me imitimin apo marketingun – është thjesht një mënyrë e shkëlqyer për të kaluar pushimet. Por për ne, ky lloj rekreacioni nuk është thjesht një zakon apo zakon. Vera greke është pjesë e identitetit tonë. Si sallata choriatiki, si një ankesë kundër një gjyqtari dhe si parkimi i paligjshëm “vetëm për një minutë”. Të shtrirë në plazh, të notosh në det, të hani darkë në një tavernë, të shëtisni pasdite në një qytet të bukur bregdetar, të hani akullore në port – këto janë përvojat që shumëkush i ëndërron, por për ne është shumë më tepër. Me përjashtim të fitoreve të rralla sportive, nuk kemi shumë gjëra të përbashkëta. Ne jemi një grup familjesh që ndajnë të njëjtën hapësirë ​​gjeografike, shpesh me ngurrim. Por ne kemi pushime verore. Fakti që kjo përvojë bëhet gjithnjë e më e paarritshme për një numër në rritje të burrave dhe grave greke do të çojë në mënyrë të pashmangshme në pasoja. Kjo është një traumë kolektive. Ky është një fije tjetër e shkëputur nga pulovra e grisur që është identiteti ynë si komb, si shoqëri.

PS E keni vënë re faktin që edhe në vitet e vështira të memorandumeve jeta ishte më e lirë? E vërtetë, atëherë askush nuk transmetoi për suksese të mëdha dhe rritje ekonomike. Përkundrazi, të gjithë ankoheshin dhe qanin sa e keqe ishte bërë jeta. Sidoqoftë, pothuajse çdo banor i Greqisë mund të përballonte të shkonte me pushime. Tani, në epokën e bekimit universal, të paktën kështu na thonë nga çdo hekur, nuk e përballojmë dot. Cfare po ndodh?

Source link