Një matematikan i shkëlqyer që fitoi llotarinë 14 herë u zhgënjye nga lakmia

Sipas statisticienëve, mundësia për të humbur jetën si pasojë e një sulmi peshkaqen është një në 3,750,000. Kjo është shumë më tepër se shansi për të fituar lotarinë amerikane Powerball kur të arrihet xhekpoti. Probabiliteti teorik i një ngjarje të tillë është një në 175 milionë.

Kjo është arsyeja pse zyrtarët e Virxhinias ishin paranojakë kur zbuluan se çmimi i parë i vitit 1992 prej 27 milionë dollarësh kishte një fitues të vetëm në të gjitha kategoritë. Ai fitoi 6 herë të tjera në kategorinë e dytë të fituesve, 132 herë në të tretën dhe 135 herë në kategoritë e ulëta, për një total prej 900,000 dollarësh të tjera!

Superfat? Larg asaj. Siç doli më vonë, ky njeri nuk ishte as kumarxhi. Fitimet e tij bazoheshin në një formulë matematikore dhe një histori të pashembullt që hyri në analet e historisë së lotarisë. Ai ishte organizatori i një rrjeti investitorësh ndërkombëtarë, dhjetëra kompjuterësh dhe printerësh që garantuan sukses në tërheqjen e këtij xhekpoti. Vetem sepse Stephen Mandel luajti të gjitha kombinimet e mundshme.

Ai ishte një matematikan rumun që nuk mund të pajtohej me varfërinë dhe mjerimin e regjimit komunist. Si një njeri i shqetësuar me një pagë mujore prej 360 lei (ekuivalente me 77 euro sot) si kontabilist në një kooperativë minerare, në vitet 1960 ai kërkoi mënyra për të rritur të ardhurat e tij. Ai u zhyt në kërkime shkencore, duke studiuar “sekuencën Fibonacci” me perspektivën për ta përdorur atë në lojërat e fatit për të nxjerrë numra. Pas disa vitesh punë, ai zhvilloi një algoritëm të përzgjedhjes së numrave që lejonte “të hamendësosh” 6 numra llotarie, duke reduktuar ndjeshëm 3,838,380 kombinimet që përbëjnë një lotari me 40 numra.

Formula nuk është zbuluar kurrë. Por ishte falë saj që ai mundi të emigronte me familjen nga Rumania. Pasi mblodhi një sasi të vogël me miqtë, ai dhe miqtë e tij guxuan të luanin çdo kombinim të mundshëm që mund të dilte algoritmi i tij. Minimumi ishte të merrnin 5 numra, por me fatin i morën të gjashtë dhe fituan rreth 17 mijë euro.

Mandel mori pjesën e tij dhe nuk hezitoi. Plani i tij madhështor mund të zbatohej me sukses vetëm në një vend kapitalist. Lëvizja në Australi nënkuptonte se ai tani ishte i lirë të tregtonte me vendet e Komonuelthit dhe të kishte akses në sistemin britanik të lotarisë.

Mandel siguroi jetesën e tij duke gjetur punë në Australi si shitës sigurimesh dhe u nis. Ai ngriti një lloj biznesi llotarie bazuar në faktin se në metodën e tij kostoja e lojës së të gjitha kombinimeve ishte dukshëm më e ulët se fitimi i mundshëm në rastin e disa jackpot-eve.

Natyrisht, ai nuk kishte as fondet dhe as kohën e nevojshme për të mbushur dhe për të hedhur në short një numër kaq të madh biletash. Kështu lindi një lloj “sindikate shakaje”. Ai arriti të bindë qindra investitorë që t’i bashkohen skemës së tij dhe më pas të automatizojnë sistemin e tij, i cili deri atëherë ishte manual dhe kishte një shans serioz për gabim. Mori me qira një apartament, të cilin e mbushi me kompjuterë dhe printera për të llogaritur dhe printuar me saktësi çdo kombinim të mundshëm.

Gjithçka ishte gati, gjithçka që mbetej ishte të arrinim xhekpotin e madh. Më duhej vetëm të isha i duruar. Mundësitë u shfaqën shpejt. Mandel dhe partnerët e tij fituan gjithsej 12 barazime në Australi dhe MB! Dhe kjo pavarësisht se në një moment autoritetet u përpoqën të ndryshonin rregullat e lojës, duke kuptuar se çfarë po ndodhte: pas gjithë këtyre sukseseve qëndron dikush që blen të gjitha kombinimet e mundshme.

Veprimtaria e tij përmes kësaj “kompanie” të veçantë ishte krejtësisht e ligjshme dhe shteti u detyrua të merrte masa për ta bërë atë “ilegale”. Ligjit që i ndalonte një personi të “blinte” të gjitha mundësitë e shortit, Mandel iu “përgjigj” duke gjetur pesë ortakë. Kur ishte e ndaluar që grupet e njerëzve të blinin të gjitha biletat e lotarisë, një matematikan rumun krijoi një kompani. Por pas fitores së tij të 12-të, u ndalua edhe shtypja e biletave në shtëpi. Deri në këtë pikë, lojtarët mund të printonin bileta nga kompjuterët e tyre të shtëpisë. Mandel u bind se klima në Australi nuk i përshtatej më.

Ai duhej ta transferonte sistemin e tij në një vend më “miqësor për investime”. Ndoshta edhe më fitimprurëse, sepse pas shpërndarjes së fitimeve mes pjesëmarrësve, pagesës së taksave dhe shpenzimeve për blerjen e biletave, shumat që fitonte nuk ishin të tepruara. Për shembull, me një fitore prej 1.3 milion dollarë në 1987, ai përfundimisht mori rreth 100,000 dollarë.

Destinacioni tjetër i Mandelit ishin Shtetet e Bashkuara. Por ai duhej të gjente një shtet në të cilin mund të hapte “fabrikën” e tij me kushtet më të favorshme. Pas një kërkimi të kujdesshëm, ai arriti në përfundimin se Lotaria e Virxhinias ishte ideale: printimi i biletave nga shtëpia, vetëm 7.1 milionë kombinime (krahasuar me 25 milionë në lojërat e tjera) dhe një kosto e ulët prej një dollari për biletë.

Shuma ishte menduar të ndahej në 20 pagesa vjetore, por autoritetet e Virxhinias u përpoqën të pengonin Mandelën, duke e konsideruar metodën e tij joetike. Pastaj shtypi lokal shkroi për “një sindikatë misterioze australiane që investoi 5 milion dollarë në një çmim të parë të madh”.

Pas shqyrtimit të Rregulloreve të Lotarisë Shtetërore të Virxhinias, ata zbuluan se një biletë është e ligjshme vetëm nëse lojtari paguan për të në dyqanin e autorizuar ku është blerë. Biletat e Mandel mbërritën në dyqane plot, duke ngritur dyshime për vlefshmërinë e tyre. Në betejën ligjore katërvjeçare që pasoi, Mandel u gjend nën mikroskopin e 14 agjencive ndërkombëtare si CIA dhe FBI. Në fund mbizotëroi logjika dhe avokatët e lojtarit më kalkulator në histori. Pasi fletët e votimit u lejuan të merrnin pjesë, ato duhej të konsideroheshin të vlefshme.

Në vitin 1996, Mandel u shpall i pafajshëm, por atëherë ai doli nga binarët. Ai shiti 20 milionë dollarë, të cilat duhej t’i merrte me këste nga fitimet, një kompanie sigurimesh për 14 milionë dollarë, shumica e të cilave përfunduan në llogarinë e tij në Hong Kong.

Investitorët u kthyen vetëm 1,400 dollarë, që do të thotë se ata humbën gjithashtu rreth 2,500 dollarë. Letra e fundit që ai u dërgoi atyre ishte në vitin 1994 dhe në thelb parashikonte atë që do të vinte. “Ajo që kemi llogaritur ka ndryshuar. Ndoshta tani nuk është një investim shumë i mirë…”.

Edhe para se të merrte para “të nxehta”, Mandel u përpoq pa sukses të organizonte një kompani sigurimesh dhe një loto në Gjibraltar dhe në 1995 ai deklaroi falimentimin. Hebre nga lindja, ai më vonë u përpoq të përsëriste mashtrimin e Virxhinias në Izrael. Mirëpo, mesa duket është ngritur nga “bashkudhëtarët” e vjetër. Duke e akuzuar se nuk i ktheu shanset dhe fitimet, ai u soll në gjyq dhe Mandel u burgos në burgun izraelit për 20 muaj.

Mandel u bë një “viktimë” e lakmisë së tij, por mori një mësim. Pas lirimit të tij, ai u përpoq të qëndronte larg vëmendjes së investitorëve dhe, në përputhje me rrethanat, nga publiku. Më 11 maj 2023, Mendel u shfaq papritur në Izrael pas një mungese 21-vjeçare. Megjithatë, tre vjet më parë, në kulmin e pandemisë së koronavirusit, Mandel njoftoi synimin e tij për t’u kthyer në Izrael. Megjithatë, gruaja e tij u ndalua në Londër dhe kthimi duhej të shtyhej.

Vitet e fundit, Stefan Mandel ka jetuar në kombin ishullor të Paqësorit, Vanuatu, larg drejtësisë. Ideja për t’u kthyer në Izrael i lindi kur kuptoi se një urdhër arresti ndërkombëtar i lëshuar me kërkesë të autoriteteve izraelite nuk do të zbatohej menjëherë.

Source link