Izraeli. Thirrje nga dollapi: një foshnjë thirri një ambulancë, para syve të së cilës u vra e gjithë familja

Dispeçeri i ambulancës Adar Gershoni nuk do ta harrojë kurrë thirrjen e një fëmije 6-vjeçar, i cili u fsheh në një dollap dhe kërkoi përmes telefonit të ndihmonte prindërit e tij të shtrirë në një pellg gjaku.

Detajet e asaj që ndodhi më 7 tetor, pas pushtimit të Hamasit në Izrael, sapo kanë filluar të dalin në pah. thanë dispeçerët e Shërbimit të Ambulancës gazetarët “News of Israel”, çfarë ndodhi atë ditë, si morën dhjetëra thirrje me lutje për ndihmë. Disa folën në telefon me pëshpëritje, të tjerët vdiqën pikërisht gjatë telefonatës. Dhe dispeçeri Gershoni nga dhoma e kontrollit MADA në Kiryat Ono ende nuk mund t’i mbajë lotët, duke kujtuar thirrjen e djalit të vogël:

“Ai tha se po thërriste nga dollapi dhe për disa arsye nëna, babai dhe dy vëllezërit e tij ishin shtrirë në dysheme dhe nuk lëviznin. Djali u lut që të dërgohej një ambulancë sa më shpejt të ishte e mundur. Unë e këshillova të vazhdonte ulur në dollap dhe e mashtrova se ndihma do të vinte së shpejti. Në fakt, unë e dija që dhjetëra ekipe që dërguam në thirrje nuk mund të kalonin te të plagosurit për shkak të postblloqeve të vendosura për të frenuar sulmin e Hamasit.”

Më 7 tetor, në orën 6:30 të mëngjesit, punonjësit e turnit të natës në dhomën e kontrollit MADA përfunduan turnin e tyre dhe ishin gati t’ua dorëzonin atë punonjësve të mëngjesit. Inspektori i Dhomës Kombëtare të Kontrollit Omri Levy kujton:

“Rreth orës 6:35, forcat e sigurisë raportuan se terroristët kishin hyrë në territorin izraelit me paragliding. Ne e kuptuam menjëherë se ky nuk ishte një sulm me raketë, por diçka tjetër.”

Pniel Buskila, një punonjës i dhomës së kontrollit që shkoi në detyrë gjatë turnit të mëngjesit, thotë:

“Brenda pak minutash filloi një vërshim i thirrjeve në dhomën e kontrollit. Telefonuan si të plagosurit ashtu edhe ata që i raportuan. Thirrjet e para kishin të bënin me plagë me armë zjarri. Kam marrë thirrje të vazhdueshme njëra pas tjetrës nga zona e Kibbutzit. Reim, nga të rinjtë e festivalit muzikor, disa flisnin pëshpëritje, të tjerë thërrisnin nga fshehja, ndërsa të shtënat tingëllonin vazhdimisht në sfond.”

Dhoma qendrore e kontrollit MADA kaloi në modalitetin e emergjencës dhe u bë një bunker për forcat e shpëtimit. Në këtë kohë, paramedikët në jug ishin në rrugën e tyre për në turnin e tyre të rregullt të mëngjesit. Ata dëgjuan alarmet dhe raportet e para për ngjarje emergjente dhe menjëherë nxituan për të ndihmuar viktimat.

Gjatë evakuimit të të plagosurve është qëlluar me armë zjarri drejtuesi i njërës prej autoambulancave. Në Kibbutz Beeri, një ndihmës ndihmës donte t’i jepte ndihmë qendrës mjekësore lokale, por kur ai po nxirrte një grua të plagosur, terroristët hynë brenda dhe qëlluan të dy.

Shërbimi i dispeçimit MADA filloi dërgimin e ambulancave në vendin e fatkeqësisë, duke i dërguar ato nga pjesë të tjera të vendit. Por vetëm ekipet e vendosura në jug mund të evakuonin të plagosurit, pasi më vonë policia dhe ushtria mbyllën kalimin për 6 orë. Kjo përcaktoi fatin e të gjithë rajonit, duke filluar nga linja Netivot. Një punonjës i MADA flet në kushte anonimiteti:

“Pa modesti të rreme, do të them se ne ishim të parët që kuptuam shkallën e fatkeqësisë dhe të përgatitur plotësisht për punë. Në momentin kur të gjitha organizatat izraelite – Ministria e Shëndetësisë, IDF, Ministria e Mirëqenies Sociale, Arsimi – ramë në hutim nga përmasat e asaj që po ndodhte, ishim në kulmin e gatishmërisë dhe u bëmë të vetmit që vepruam në kushtet e këtij kaosi, kur ende askush nuk e kuptonte se çfarë po ndodhte”.

Dispeçerët e ambulancës u bombarduan me thirrje. Ata dëgjuan thirrje për ndihmë dhe tinguj beteje:

“Ne morëm thirrje nga prindër, fëmijët e të cilëve u vranë ose u plagosën, dhe nga fëmijë që raportuan të njëjtën gjë për prindërit e tyre. Njerëzit thanë se shtëpia e tyre ishte djegur, se ata po gjuanin në strehimore. Ne jemi të trajnuar për të shpëtuar jetë. di si të zhvillojë një dialog në telefon me një person që raporton një problem mjekësor. Ne i udhëzojmë telefonuesit se çfarë të bëjnë dhe në të njëjtën kohë zbulojmë rrethanat e incidentit. Shpesh kërkojmë që ata të bëjnë një foto të plagës ose dëmtimit dhe dërgojeni në WhatsApp në mënyrë që të mund të vlerësojmë shpejt situatën dhe të dërgojmë një ekip që tashmë e kupton se sa do të duhej të merrej me të, por në këtë rast ne u bombarduam me thirrje.

Kemi marrë qindra goditje në minutë. Askush prej nesh, përfshirë veteranët e punës në MADA, nuk e ka hasur ndonjëherë këtë më parë. Ne e dimë se si të shpëtojmë jetë, të arrijmë në vendngjarje në çdo kohë dhe në çdo mot, nëse është e nevojshme – nga ajri, nga deti dhe nga toka, por më 7 tetor ndjemë se ishim të pafuqishëm, se duart tona ishin të lidhura dhe ne nuk kanë mundur fizikisht të arrijnë te të plagosurit. Kjo nuk ka ndodhur kurrë më parë. Vetëm disa në atë situatë arritën të shpëtonin mrekullisht:

Situata u bë ferr për mjekët. Kur në shpresën e tyre të fundit të kërkojnë ndihmë dhe ti nuk mundesh veçse ta qetësosh viktimën dhe të japësh premtime boshe se së shpejti do të vijmë për ta shpëtuar… Në shumë raste, kur fliste me të plagosurin, u bë e qartë se ai nuk do të mbijetonte, sepse rruga për tek ai ishte e bllokuar. Makinat tona qëndronin duke pritur në një distancë prej një çerek ore me makinë nga të plagosurit. Ne ishim të dëshpëruar… Dhe as që kemi filluar të përpunojmë atë që kemi përjetuar sepse jemi ende shumë të zënë duke u marrë me ngjarjet që po ndodhin”.

Eden Blumenthal, një ndihmës mjek dhe dispeçer, ishte në detyrë gjatë turnit të mëngjesit më 7 tetor. Ajo thotë duke cituar botimin “News of Israel”:

“Telefonimin e parë e mora nga një grua e cila tha se burri i saj ishte kthyer nga rruga i plagosur dhe terroristët kishin hyrë në fshat. Ajo tha se burri i saj ishte rrëzuar përtokë dhe kishte gjakderdhje. Unë i thashë të kërkonte vrima e hyrjes nga plumbi dhe ajo e gjeti në shpatull.Kërkova ta ktheja të plagosurin nga rripi i pantallonave në anën e tij për të gjetur vrimën e daljes.Ajo e ktheu me vështirësi dhe tha se po vjellte gjak.E kuptova se situata ishte e rende.Gruaja gjithashtu tha se ishte ne shtepi me 3 femije dhe i katerti “Fëmija është jashtë. I thashë të mos dilte nga shtëpia dhe të mos e kërkonte fëmijën sepse jashtë kishte terroristë dhe gjithashtu të mbylle shtëpinë dhe fik dritat.”

Eden dëgjoi dispeçerët e tjerë duke folur me viktimat:

“Kolegja ime po udhëzonte një grua se si të ringjallte burrin e saj. Kjo është e tmerrshme, a është e mundur të mësosh teknika të ringjalljes në një situatë të tillë? Dhe gjithashtu dëgjova diçka që nuk e imagjinoja kurrë se do ta dëgjoja në një makth. Një telefonues bërtiti: “Nëse nuk vini, ne do të vdesim! E kuptoni se po na vrisni?”Ajo që ndodhi atëherë nuk ka precedent”.

Pniel Bouskila kujton telefonatat e tij atë ditë:

“Thirri një burrë i cili tha se ai dhe shokët e tij kishin marrë plagë nga plumbat. Fillova ta pyesja. Gjatë bisedës ai tha se nuk i ndjente këmbët. Më pas tha se po i mbytej dhe i kishte marramendur. Pastaj zëri i tij u bë e qete e me e qete.Dhe njekohesisht e dija qe rruget ne jug ishin te bllokuara per 6 ore, qe e gjithe zona ishte shpallur zone e mbyllur ushtarake, qe ishte plot me terroriste.E dija gjithashtu se ambulancat qe kishim. te derguarit qendronin ne postblloqe dhe nuk arrinin dot i plagosur.Nuk mund t’i pershkruaj ndjenjat e mia ne ate moment.Ky eshte deshperim,kjo pafuqi nga fakti qe nuk mund t’i ndihmosh bashkqytetaret, njerezit qe telefonojne te vetmin telefon nga i cili presin. ndihmë – telefoni i ambulancës.”

Source link