Ukraina feston Ditën e Dinjitetit dhe Lirisë, dhjetëvjetorin e Euromaidan (video)

Duke folur para kombit në Ditën e Dinjitetit dhe Lirisë, Presidenti i Ukrainës Vladimir Zelensky tha:

“Dhjetë vjet më parë, ukrainasit kryen kundërsulmin e tyre të parë. Kundër paligjshmërisë, përpjekjeve për të na privuar nga e ardhmja evropiane. Kundër robërisë sonë. Dhjetë vjet më parë, njerëzit u bashkuan jo vetëm kundër diçkaje, por mbi të gjitha për veten e tyre. Secili për secilin. Populli ukrainas ka kapërcyer tashmë një shtrirje të gjatë të rrugës së integrimit evropian dhe nëse 10 vjet më parë ky ishte një objektiv ambicioz, sot këto janë realitete në të cilat nuk është më e mundur të ndalojmë lëvizjen tonë përpara dhe të kapërcejmë të gjitha fazat e detyrueshme. Prandaj, statusi ynë i kandidatit dhe negociatat e mëtejshme të pranimit duhet domosdoshmërisht të përfundojnë me anëtarësimin e plotë të Ukrainës BE. Dhe ne i bëjmë të gjitha këto pavarësisht luftës. Kur populli ynë tani mbron veten dhe Evropën.”

Publikimi i BBC kujton ajo ditë, 21 nëntor 2013, është e ngrohtë dhe me shi. Një aksion proteste filloi në qendër të Kievit, i cili më vonë do të quhej Euromaidan ose “Revolucioni i Dinjitetit”. Pa ekzagjerim, do të ndryshojë të ardhmen jo vetëm të Ukrainës, por të gjithë botës.

Kanë kaluar 10 vjet nga ajo ditë – një periudhë e rëndësishme, veçanërisht duke marrë parasysh ngjarjet e sotme, por duket sikur e gjithë kjo ishte vetëm dje:

• Vendimi i papritur dhe i pashpjegueshëm i Kabinetit të Ministrave për të ndalur procesin e përgatitjes për nënshkrimin e Marrëveshjes së Asociimit me Bashkimin Evropian, protestat e para në qytetet e mëdha.
• Një rritje e pamotivuar e dhunës nga ana e oficerëve të zbatimit të ligjit në mëngjesin e hershëm të 30 nëntorit në Maidan Nezalezhnosti. Zemërimi dhe dëshira për hakmarrje ishin në ajrin e vjeshtës së Kievit. Dhe më 1 dhjetor – “Marshi i miliona”, i cili rezultoi në sulmin e famshëm me buldozer mbi Bankova dhe një tjetër rrahje të aktivistëve.

Çdo ditë Maidan rritej: nga një tendë në qendër të kryeqytetit u shndërrua në një “shtet brenda shtetit” të plotë, ku kishte rregullat e veta, dhe në ballë ishte fryma e mbështetjes së ndërsjellë për të arritur qëllimi kryesor. Për më tepër, për secilin prej pjesëmarrësve në revolucion ishte ndryshe: disa u përpoqën për Evropën dhe demokracinë, disa donin të prishnin plotësisht të gjitha lidhjet me Rusinë autokratike, disa thjesht donin të zëvendësonin një president me një tjetër.

Tre muaj konfrontim përfunduan në një masakër të përgjakshme në 18-20 shkurt 2014. Më pas, rreth 50 protestues u vranë në qendër të Kievit, në total numri i viktimave ishte rreth 100 persona, duke përfshirë edhe oficerët e vdekur të zbatimit të ligjit.

Por pavarësisht gjithçkaje, revolucioni fitoi. Presidenti Janukoviç iku në Rusi, ku qëndron edhe sot e kësaj dite. Anëtarët e parlamentit e njohën atë si dorëheqjen nga detyrat e tij si president. Autoritetet në Ukrainë u ndryshuan në ato pro-evropiane dhe filluan gjyqet penale kundër oficerëve të zbatimit të ligjit që morën pjesë në shtypjen e Maidan.

Shumë pjesëmarrës aktivë të protestës hynë në politikë, të tjerët shkuan direkt në front. Ishin Maidanitët ata që u bënë forca lëvizëse e ushtrisë së re ukrainase dhe vazhdojnë të jenë të tillë.

Nuk mund të thuhet, vëren botimi, se qëndrimi ndaj Euromaidan është i paqartë në shoqërinë ukrainase: 67% e ukrainasve i konsiderojnë këto ngjarje “një kryengritje të drejtë të popullit kundër qeverisë autoritare”, por 12.3% janë ende të sigurt se ishte një grusht shteti, një sondazh i Fondacionit Demokrat tregoi Iniciativa” me emrin Ilk Kucheriv së bashku me shërbimin sociologjik të Qendrës Razumkov.

Kjo është një tezë që Presidenti rus Vladimir Putin e ka promovuar me këmbëngulje gjatë 10 viteve të fundit. Ai e ka justifikuar vazhdimisht pushtimin e Krimesë dhe pushtimin e plotë të Federatës Ruse pikërisht me faktin se në vitin 2014 Perëndimi gjoja e mashtroi dhe arriti me forcë një ndryshim pushteti në Ukrainë.

Ngjarjet e trazuara të 10 viteve më parë kanë migruar tashmë në faqet e teksteve të historisë. Por nuk më lë ndjenjën se ende nuk i kanë ardhur fundi. Dhe nuk ka të bëjë vetëm me faktin se asnjë prej autorëve të krimeve të përgjakshme gjatë Maidan nuk u dënua. Qindra çështje penale dhe gjyqe që filluan pas atyre ngjarjeve nuk përfunduan kurrë me asgjë.

Apoteoza ishte vendimi i gjykatës ndaj anëtarëve të Berkut që kryen të shtënat në Maidan Nezalezhnosti më 20 shkurt 2014. Formalisht, gjykata i shpalli fajtorë disa prej tyre për vrasje me paramendim. Por këta të pandehur tashmë janë arratisur në Rusi katër vite më parë, duke përfituar nga rasti gjatë shkëmbimit të të burgosurve. Ata që nuk u arratisën, gjykata vendosi të mos arrestojë, duke përmendur mungesën e provave për përfshirjen e tyre në vrasje.

Me sa duket, paradoksi i kujtimit të Maidanit është se pjesëmarrësit dhe dëshmitarët e tij nuk kanë ndjenjën se gjithçka ka mbaruar. Kjo do të thotë se lufta për një “Ukrainë të lumtur të së ardhmes” vazhdon dhe është shumë herët për të folur për rezultatet.

Source link