Athos për martesën dhe birësimin e fëmijëve nga çiftet e të njëjtit seks: “Ky është krimi më i madh – ata nuk respektojnë natyrën njerëzore”

Dje, e enjte, 8 shkurt, një dyshe e jashtëzakonshme Sinodi i Shenjtë, me rastin e miratimit të projektligjit për martesën dhe lindjen e fëmijëve për çiftet LGBTQ+. Është publikuar një deklaratë ku shprehet mosmarrëveshje e plotë me të theksohet se “Ky është një sulm i turpshëm ndaj natyrës njerëzore.”

Takimi u zhvillua në praninë e 40 shenjtorëve dhe përfaqësuesve të Manastireve të Shenjta të Malit Athos. Deklarata përkatëse shpreh qartë kundërshtimin ndaj projektligjit pasi thotë: “Ky është një krim i madh. Ky është një krim i madh, ky është një fyerje ndaj natyrës njerëzore, sepse, në thelb, ndalon zhvillimin normal dhe e shkatërron njeriun pa e ditur.” Gjithashtu thotë: “Nëse një i porsalindur e kthen shikimin nga e ëma dhe dëshiron të puth gjoksin e saj dhe në vend të saj shfaqet dikush tjetër, kjo është konfuze, është deformuese, është e turpshme.”

Teksti i plotë i deklaratës:

“Me rastin e prezantimit të projektligjit “Barazia në martesën civile”, 40 abatë dhe përfaqësues të manastireve të shenjta të Malit Athos u mblodhën në Karyes sot, 02.02.2024, dhe për seriozitetin e madh dhe të veçantë të çështjes, vendosën për t’ia drejtuar këtë mesazh çdo njeriu me qëllim të mirë, për të mbështetur vuajtjet dhe luftën e Kishës për të mbrojtur bazën e jetës njerëzore.

Legjislacioni, siç thotë projektligji, në përpjekje për të mbrojtur parimin e barazisë nëpërmjet “martesave” të të njëjtit seks, madje edhe mbrojtjen nga diskriminimi, shkel parimet themelore të ekzistencës njerëzore dhe vret mundësinë e jetës dhe zhvillimit normal të fëmijës. Nuk është çmontuar familja njerëzore, por e gjithë ekzistenca njerëzore.

Si funksionon vërtet jeta? Secili prej nesh vjen nga një nënë dhe një baba, sipas përgjigjes së Krishtit: “A nuk e dini se ai që i krijoi që nga fillimi i krijoi?” (Mat. 9:4).

Institucioni i “martesës” midis personave të të njëjtit seks është një përmbysje e martesës së krishterë dhe institucionit të familjes; ai refuzohet nga e gjithë tradita kishtare dhe trajtohet me pendim, domethënë ndryshim në stilin e jetës.

Përveç kësaj, fetusi është shtatzënë për nëntë muaj dhe lind. I porsalinduri i njeriut është krijimi më i dobët. Ai nuk mund të bëjë asgjë. Nëse nëna nuk kujdeset për të, nëse nuk e ushqen, ai do të vdesë… Zoti ia ngarkon përgjegjësinë atyre që e kanë lindur, që ata të bashkëpunojnë në formimin e tij dhe të bëhen kështu bashkëkrijues me Zotin. .

Nëse, rastësisht, një i porsalindur e kthen shikimin nga e ëma dhe dëshiron t’i puthë gjoksin dhe në vend të saj shfaqet dikush tjetër, ai ngatërron informacionin, deformohet, turpërohet.

Detyra e respektit për një qenie të re kërkon sakrificë që ajo të zhvillohet normalisht, në mënyrë që të shijojë jetën. Nuk ka rrugë tjetër që njeriu të bashkohet dhe të zhvillohet.

Pas nëntë muajsh, ai lind në një bark më të madh, që është një mjedis familjar, dhe në familje lind një krijesë tjetër njerëzore – një fëmijë. Ai e njeh nënën e tij si një grua që e ushqen me qumështin e saj dhe kujdeset për të. Ai e njeh babanë e tij si një njeri që e do dhe kujdeset për të në mënyrën e tij. Nga respekti i ndërsjellë i babait dhe nënës, ai merr forcë shpirtërore dhe fizike për të kaluar në fazën e dytë, e cila kalon në fëmijëri, në adoleshencë, lëviz lirshëm në shoqëri dhe pranon edukimin e kulturës dhe vendit të tij.

Zoti e krijon njeriun që të jetojë dhe të mos vdesë; nuk vdiq as në barkun e nënës, as në barkun e fëmijërisë, as në barkun e historisë. Ai merr pjesë në mrekullinë e jetës për të jetuar dhe marrë në jetën e përjetshme. Dhe këtë, me hirin e Shpirtit, e realizon Kisha, nëpërmjet së cilës “u krijua dhe po krijohet i gjithë universi”.

Dhe kjo është barku i fundit që i jep formë njeriut dhe e përgatit për lindje në hapësirën e një shteti të ri, në “çadrat” e lirisë së dashur dhe të dëshiruar të shekullit të ardhshëm. Ky është qëllimi dhe arsyeja pse Zoti krijoi botën dhe njeriun.

Ata që u çliruan dhe lindën jashtë barkut të historisë, pra në hirin e jetës së përjetshme, ekzistojnë, luten dhe na mbajnë të gjithëve në jetë, janë ylli polar drejt të cilit është drejtuar njerëzimi.

Një përpjekje për arrogancë, në kuptimin origjinal të fjalës, është një mohim i ekzistencës njerëzore, një gërryerje e themelit të ndërtesës së njerëzimit. Nuk është vetëm ungjilli dhe shoqëria greke që preken. Universi mohohet. Qoftë besimtar apo jobesimtar, lind njësoj. Duke e ndryshuar këtë, ju në fakt po vendosni për vdekjen e ngadaltë por të sigurt të njerëzimit. Duke lidhur një martesë kishtare, një burrë dhe një grua marrin bekimin e kishës, bekimin e poligamisë dhe beqarisë.

Natyra e vërtetë e martesës zbulohet qartë nga prania e Krishtit në dasmën në Kanë, sepse “ky është një mister i madh, në Krishtin dhe në Kishë”, sipas Apostullit Pal. Kjo “martesë” që po promovohet sot çon në një rrugë pa krye. Krijesat përgatiten, plagosen, gjymtohen. Respektoni natyrën njerëzore.

Ajo që lind nga barku i nënës, pavarësisht nga raca, gjuha apo besimi, duhet të thithë nënën e saj. Këto mendime nuk janë pjellë e imagjinatës, ato bazohen në Shkrimin e Shenjtë dhe Apostujt, në traditën dhe vendimet e etërve, të cilët vendosën kushtet për besimin ortodoks dhe rregullat e shenjta që përcaktojnë kufijtë brenda të cilëve duhet të veprojnë të gjithë anëtarët e tij. .

Kjo shprehet veçanërisht qartë nga apostulli Pal kur thekson me vendosmëri: “Apo nuk e shihni se të padrejtët nuk do të trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë? 6:9-10).

Në të njëjtën kohë, Kisha vazhdon misionin e saj baritor dhe shërues, në mënyrë që të gjithë besimtarët të jetojnë në bashkësi me Krishtin dhe vëllezërit e motrat e tyre, të dalluar nga dashuria dhe mëshira vetëmohuese.

Zoti na do të gjithëve, të drejtë e të padrejtë, shenjtorë dhe mëkatarë. Kjo është pikërisht ajo që bën Kisha, pa përjashtuar askënd, siç mund të shihet gjatë gjithë historisë së jetës kishtare dhe dobësive njerëzore. Dashuria mbretëron. Është turp për ata që nxjerrin fatura të tilla dhe e konsiderojnë të natyrshme një zhvillim të tillë ngjarjesh.

Ne inkurajojmë dhe lavdërojmë ata që zgjedhin zërin e ndërgjegjes dhe jo disiplinën partiake dhe i mbështesim në luftën e tyre. Megjithatë, ekziston një shëndet i jetës së trupit të njeriut që eliminon të gjithë ata elementë që përpiqen të ndryshojnë ekzistencën e vërtetë të njeriut. Ka një që kontrollon gjithçka. Ai që krijoi botën dhe njeriun për të jetuar në amshim dhe për të ekzistuar, ai që ekziston dhe na mbron, paraqitet si i dobët dhe inekzistent. Kështu do të përballen të gjithë ata që duan të ndryshojnë jetën e tyre.

Ajo që ata mund të mos e kuptojnë është se gjithë kjo nxitim dhe këmbëngulje për miratimin e legjislacionit tregon dobësi dhe është e dëmshme për vetë njerëzit që ata duhet të mbrojnë. Vetëm për respekt ndaj këtyre njerëzve ne shprehim dhe theksojmë me këmbëngulje parimet e jetës.

Ky është një krim i madh. Ata nuk e respektojnë natyrën njerëzore, sepse në thelb ndalojnë zhvillimin normal dhe shkatërrojnë pa vetëdije një person. Por ka një që krijoi gjithçka nga dashuria dhe mençuria, i kapërcen dobësitë tona dhe e çon gjithçka në një fund të mirë.

Të gjithë përfaqësuesit dhe abatët e njëzet manastireve të shenjta e të bekuara të Malit Athos në Sinodin e jashtëzakonshëm të dyfishtë”.

Source link