Makthi i shkretëtirëzimit: A rrezikon Atika të bëhet Dubai?

Zjarret që goditën edhe një herë Greqinë krijuan një cikël diskutimesh për “të nesërmen”. Përshpejtimi i ndryshimeve klimatike, skenari i shkretëtirëzimit dhe sa afër jemi me zero dhe çfarë do të thotë kjo janë disa nga pyetjet që ekspertët u kërkohet të përgjigjen.

Ndërsa një parashikim i saktë i “së nesërmes” duket i pamundur për momentin, parandalimi i zjarrit në të ardhmen dhe përgjegjësia individuale duket se janë shtyllat kryesore të skenarëve më optimistë. Përkundrazi, skenarët distopikë flasin për kolaps të pakthyeshëm ekologjik.

Kostas Sinolakis: “Jemi pranë një ‘pike kthese’ nga e cila nuk do të mund të rikuperojmë.

Kostas Sinolakis është profesor i fatkeqësive natyrore, shkencëtar dhe president i Komitetit Kombëtar për Ndryshimet Klimatike. Foto Në kohë.

Lidhja më e dukshme që shumica e njerëzve bëjnë në lidhje me zjarret dhe ndryshimet klimatike janë, deri tani, emetimet e larta të dioksidit të karbonit. Megjithatë, në realitet, pasoja e tyre kryesore janë ndryshimet që shkaktojnë në ekosistem, shumë prej të cilave janë të pakthyeshme. Ky është problemi ynë kryesor.

Shumë nga ishujt në Egje që ne i konsiderojmë të thatë dikur kishin pyje.

Për ta bërë më të qartë, le të marrim, për shembull, shumë nga ishujt e detit Egje, të cilët në kohën tonë i konsiderojmë të thatë. Në kohët e lashta, kishte pyje në të njëjtat ishuj. Arsyeja pse këto pyje nuk kanë mbijetuar deri më sot është se paraardhësit tanë i përdornin ato ose si lëndë djegëse ose si material ndërtimi për shtëpi, anije dhe varka. Prandaj, gradualisht këto pyje u prenë dhe në të ardhmen nuk mund të rriteshin më, duke krijuar peizazhin e thatë që shohim sot në ishujt e Egjeut. Kjo është ajo që kemi frikë edhe për sipërfaqet e mëdha të pyjeve të prekura nga zjarret: shpyllëzimi i peizazhit dhe humbja e tokës.

Kur flasim për humbjen e tokës, nënkuptojmë humbjen e tokës që mbështet të gjithë ekosistemin: bimë, pemë, shkurre… Gradualisht, kjo çon në shkretëtirëzimin dhe shfaqen ekosisteme të ndryshme, larg atyre që do të donim të kishim pranë zonës sonë periferike. Aktualisht, ne nuk mund t’i përgjigjemi pyetjes se sa afër jemi me kolapsin “të plotë” ekologjik. Por nuk ka dyshim se jemi afër “zeros”, ose, më saktë, në një “pikë kthese” nga e cila nuk do të mund të rikuperojmë. Ne madje mund të kemi arritur tashmë në atë pikë përkuljeje, nuk mund ta di. E vetmja gjë që di me siguri është se ne duhet të ndryshojmë mënyrën se si jetojmë dhe gjithashtu të rimendojmë zgjedhjet tona personale, përtej zgjedhjes së qeverive në fushën e prodhimit të energjisë. Më konkretisht, mbikonsumimi i mallrave dhe mbetjeve ushqimore lë një gjurmë të madhe karboni dhe ndikon fuqishëm në ndryshimin e klimës”.

Efthymis Lekkas: “Nuk po flasim për një skenar hipotetik që ka të bëjë në mënyrë të paqartë brezat e ardhshëm. Po flasim për të tashmen”

Efthimis Lekkas – Profesor i Tektonikës Dinamike, Gjeologjisë së Aplikuar dhe Menaxhimit të Fatkeqësive në Universitetin e Athinës, President i OASP.

Kur flasim për shkretëtirëzimin, nënkuptojmë shkretëtirëzimin. Kur flasim për shkretëtirëzimin, nuk nënkuptojmë thjesht një pamje të shkretëtirës, ​​por një situatë ku toka dhe nëntoka e saj kanë humbur të gjithë përbërësit dhe elementët përcjellës. Me fjalë të tjera, proceset e nevojshme kimike për të mbështetur florën dhe faunën, si mbi dhe nën sipërfaqe, nuk ndodhin.

Nuk është një situatë e zbatueshme ku nuk mund të qëndroni as në një stacion autobusi pa ajër të kondicionuar.

Merrni Dubai, për shembull, ku shkretëtira nuk mund të mbajë florën dhe faunën normale. Prandaj, është shfaqur një mundësi ekonomike për të krijuar dhe zhvilluar një qytetërim artificial, i cili në fakt mbështetet në “rekuizita druri”. Pra, nëse dikush ndërpret energjinë, gjithçka ka marrë fund, sepse nuk është një situatë e zbatueshme ku nuk mund të qëndroni pa ajër të kondicionuar edhe në një stacion autobusi.

Ne si shtet jemi në prag të një situate të tillë. Sigurisht, kjo është një gjendje, një proces që zhvillohet gradualisht dhe jo nga një moment në tjetrin. Në Atikë, megjithatë, tashmë kemi një shkallë të caktuar shkretëtirëzimi. Sigurisht, për sa kohë që pyjet tona vazhdojnë të zhduken me këtë ritëm, duke pasur parasysh krizën klimatike, tabloja do të përkeqësohet. Nëse p.sh., Parnita digjet plotësisht, nuk e di se çfarë do të mbetet. Padyshim që jemi në zero. Është e rëndësishme të kuptohet se nuk po flasim për një skenar hipotetik që ka të bëjë në mënyrë të paqartë për brezat e ardhshëm. Po flasim për momentin aktual. Sa i përket masës në të cilën duhet ta ndryshojmë këtë situatë, shteti, natyrisht, mban një pjesë të caktuar të përgjegjësisë, por është shumë e rëndësishme që çdo person të marrë përgjegjësi personale, veçanërisht në lidhje me rregullat elementare të sigurisë nga zjarri. Vetëm nëse ndryshimet vijnë nga poshtë lart, ne mund të pushtojmë majën.

Alexandros Dimitrakopoulos: “Nuk ka arsye për panik, por nuk ka as arsye për vetëkënaqësi”

Alexandros P. Dimitrakopoulos është profesor dhe kryetar i Departamentit të Pylltarisë dhe Mjedisit Natyror në Universitetin Aristotele të Selanikut. Foto: A.P. Dimitrakopoulos

Shkretëtirëzimi përkufizohet si degradimi i plotë i një pasurie natyrore, tokës, e cila në vendet e pellgut të Mesdheut shkaktohet nga cikle të përsëritura zjarresh dhe mbikullotjeje. Zjarret e shpeshta shkatërrojnë mbulesën bimore natyrore, duke e ekspozuar kështu sipërfaqen e tokës ndaj shirave të dendur të vjeshtës, gjë që çon në erozionin e tokës, uljen e mbajtjes së ujit dhe shkatërrimin e kapacitetit të saj prodhues. Zjarret që përsëriten në intervale të shkurtra (më pak se dhjetë vjet) shkaktojnë erozion të gjerë të tokës dhe, në fund të fundit, shkretëtirim të territorit. Fenomeni i shkretëtirëzimit në vendet e Europës mesdhetare si pasojë e ndryshimeve klimatike (pra atmosfera më e thatë dhe më e ngrohtë) ka qenë shqetësuese për Bashkimin Europian që nga viti 2000, duke e bërë atë objektivin kryesor të programit kërkimor HORIZON gjatë dekadës 2000-2010. Cikli i pafund përbëhet nga katër pika kryesore: ndryshimi i klimës – rritja e numrit të zjarreve në pyje – erozioni i tokës – shkretëtirëzimi.

Vala e të nxehtit është një “vrasës i heshtur” që terrorizon planetin

Në Greqi, veçanërisht në pellgun e Atikës, bimësia mesdhetare (pyjet me pisha dhe shkurret me gjethe të gjera) ka zhvilluar mekanizma adaptimi biologjik evolucionar që lejojnë rigjenerimin natyror të ekosistemeve të djegura pas një zjarri nëse fusha lihet e paprekur nga ndërhyrja njerëzore (p.sh. kullotja). Zjarret e këtij viti në shumë raste u përhapën në zona relativisht të djegura së fundmi (Derbenochoria, etj.).

Ekosistemi nuk do të “shembet” në tridhjetë vitet e ardhshme

Nuk ka asnjë arsye për panik, por nuk ka as arsye për të qenë të vetëkënaqur: ekosistemi nuk do të “shembet” në tridhjetë vitet e ardhshme. Megjithatë, duke qenë se kushtet e motit do të bëhen gjithnjë e më të favorshme për shfaqjen dhe përhapjen e zjarreve në të ardhmen, duhet të hartojmë në kohë plane efektive për parandalimin dhe shuarjen e zjarreve pyjore, të informojmë banorët e zonave pyjore dhe mbi të gjitha të ndryshojmë kuadrin institucional për ndërtimin në zonat pyjore dhe përgjegjësitë e pushtetit vendor në menaxhimin e zjarreve në pyje. Me fjalë të tjera, ne duhet të ndryshojmë rregullat me të cilat mund të ndërtojmë, menaxhojmë dhe jetojmë në pyje për t’i mbrojtur ato nga zjarret.

Burimi cathimerini

Source link