Mungesa e Tsipras është problemi më i madh i qeverisë

Problemi më i madh për Kyriakos Mitsotakis për momentin është se nuk ka Alexis Tsipras përballë tij., – thotë gazetari i njohur grek Lefteris T. Charalambopoulos. Ne e vërtetojmë këndvështrimin tonë në këtë botim.

“Nëse diçka është problemi më i madh për Kyriakos Mitsotakis për momentin, është se ai nuk ka Alexis Tsipras përballë. Me fjalë të tjera, ai nuk ka një politikan me të cilin është mësuar të konfliktohet prej gati 8 vitesh. Pa Tsipras, kryeministri në fakt nuk ka me kë të diskutojë dhe të konfliktohet.

Dhe ky është një problem real politik për kryeministrin dhe qeverinë. Sepse do ta ketë të vështirë të lundrojë. Nuk po e shkruaj këtë për ndonjë çudi. E di që “arsyeja e shëndoshë” thotë se je më i fortë kur nuk ke kundërshtar.

E kuptoj gjithashtu se, të paktën në sipërfaqe, qeveria e Kyriakos Mitsotakis dhe ND është në situatën më të lumtur që mund të imagjinohet. Kjo pasi jo vetëm që është rizgjedhur, por ka mbajtur një distancë kaq të madhe nga opozita, saqë për një kohë duket e palëkundur politikisht.

Asnjëherë më parë në Greqi nuk ka pasur një hendek kaq të madh elektoral mes dy partive të para. Diferenca, e cila nëse zgjedhjet do të mbaheshin tani, do të ishte edhe më e madhe po të shikojmë fenomenet disi shpërbërëse që po regjistrohen tashmë në SYRIZA në kërkimin e një rruge përpara të nesërmen.

Për më tepër, ndërkohë që qeveritë tradicionalisht kanë qenë nën presionin e forcave kundërshtare ideologjike, d.m.th. forcat e djathta dhe të qendrës së djathtë nga forcat e majta dhe të qendrës së majtë dhe anasjelltas, këtu qeveria është ndoshta nën presion më të madh nga e djathta, madje ky element mund të shihet si forcimi i pozicionit të saj.

Vetëm unë dua të insistoj se e gjithë kjo situatë është në fakt një telash për qeverinë, një faktor që shkakton siklet, madje edhe ankth. Sepse qeveritë janë gjithmonë “të vendosura” për t’iu përgjigjur kritikave politike dhe kundërshtimeve politike.

Me fjalë të tjera, ata janë mësuar të reagojnë ndaj opozitës, duke i thënë: “Më keq do të kishe bërë” ose “E pamë si e bëre”, duke krijuar armiq dhe kundërshtarë, duke ia atribuar kritikat ndaj opozitës “obsesioneve ideologjike”, duke u angazhuar. në akuza të ndërsjella.

Tani është zhdukur. Opozita është e dobësuar dhe ndonjëherë nuk ka as reflekse elementare për t’u pozicionuar në raport me vendimet dhe nismat e qeverisë. Kjo nuk do të thotë se qeveria nuk kritikohet për aktivitetet dhe politikat e saj. Por ajo është e ekspozuar ndaj saj nga ana e shoqërisë, me të gjitha kontradiktat që rrjedhin nga kjo.

Natyrisht, qeveritë janë gjithashtu në “dialog” me (ose edhe në konflikt me) shoqërinë. Por në një masë të madhe kjo është për shkak se dinamikat sociale janë të ndërmjetësuara politikisht. Dmth shndërrohen në diskurs opozitar, në figura të votimit, në nisma të kundërta politike. Përndryshe, nuk është e sigurt që qeveria realisht mund të reagojë apo të përgjigjet ndaj asaj që dominon shoqërinë. Nga kjo rrjedh se mund të preferojë, për shembull, të adresojë shqetësimet nga “e djathta” dhe jo nga “e majta”.

Megjithatë, kur dinamikat sociale mbeten “të papërkthyera” në gjuhën politike dhe të papërfaqësuara nga opozita, ato rrezikojnë ose të mos marrin një formë të formatuar ose të marrin një formë të akumulimit të energjisë që mund të çojë në një shpërthim social.

Dhe përsëri, nëse nuk ka ndërmjetësim politik, atëherë nuk është e sigurt që zemërimi apo indinjata do të kenë efekt. Sepse nuk ka asnjë mekanizëm për ta bërë dinamikën sociale agjent të ndryshimit politik.

Politika për nga natyra e saj është një proces sa dialogues dhe konfrontues, antagonist. Qeveritë pa opozitë, duan ta pranojnë apo jo, janë qeveri pa busull”.

Source link