Konstantinos Filis: "Akrobacitë e rrezikshme të Erdoganit"

Në 48 orët e para, Turqia mori një qasje mjaft të ekuilibruar ndaj krizës së re të madhe midis Izraelit dhe Hamasit. Që në fillim, udhëheqja e saj ishte shumë e kujdesshme në dënimin e ngjarjeve të ndodhura të shtunën e kaluar.

Erdogan dje i quajti ato… “incidente” për dy arsye kryesore: së pari, ai nuk mund të hedhë poshtë aq lehtë të kaluarën e afërt të Turqisë dhe marrëdhëniet organike që ajo ka me Vëllazërinë Myslimane, nga barku i së cilës doli Hamasi.

Së dyti, duke pasur parasysh si audiencën e brendshme ashtu edhe audiencën që vetë Erdogan në vitet e kaluara e ka mësuar me ekstreme të drejtuara kundër Izraelit dhe në favor të arabëve të persekutuar, veçanërisht palestinezëve dhe popullatës arabe që udhëheqja turke po përpiqet të fitojë. , një pozicion i qartë pro-izraelit ose, në çdo rast, një dënim i qartë i veprimeve të Hamasit do të ketë një ndikim negativ në imazhin e Turqisë në raport me elementët myslimanë dhe arabë.

Në një farë mënyre, Erdogan u bë viktimë e retorikës së tij dhe lëvizjeve që bëri në tabelën e shahut të Lindjes së Mesme për gati një dekadë kur vendosi të demonizojë Izraelin dhe të promovojë veten si një kampion i myslimanëve të persekutuar dhe të shtypur në mbarë botën.

Erdogan është gjithashtu i irrituar nga mbështetja amerikane për Izraelin, në kuptimin që ata nuk kanë ofruar mbështetje të ngjashme në luftën e Turqisë kundër atyre që ajo pretendon se janë terroristë kurdë në Siri. Në fakt, banori i Ak Saray beson se me sulmet e tij ndaj Shteteve të Bashkuara i detyroi ata të justifikohen, në mënyrë që ata ose të rishikojnë përfundimisht qëndrimin e tyre ndaj YPG/PYDose të paktën të parashikojnë pasoja negative për marrëdhëniet e tyre me Turqinë.

Sido që të jetë, akuza e pabazë dhe kundërintuitive e ngritur ndaj amerikanëve, përkatësisht se ata po planifikojnë gjakderdhje në Gaza ndërsa po punojnë me Egjiptin për të gjetur mënyra për të lehtësuar gjendjen e palestinezëve, u kujton shumë njerëzve në Shtetet e Bashkuara natyrën problematike të Politika e jashtme turke dhe fakti që afrimi i muajve të fundit ka qenë i rastësishëm.

Në të vërtetë, kjo akrobaci e re e rrezikshme e presidentit turk – të paktën në afat të shkurtër – do të ndikojë në mënyrë të pashmangshme si në perceptimin e Izraelit për kufizimet në thellimin e bashkëpunimit dypalësh ashtu edhe në modernizimin dhe blerjen e avionëve amerikanë F-16. Dhe, duke përjashtuar këtë ngjarje të pamundur, do të vononte më tej ratifikimin e anëtarësimit të Suedisë në NATO nga Asambleja Kombëtare Turke. Përveç kësaj, lobi i fuqishëm hebre amerikan, si dhe shumë anëtarë të Senatit, do të ndihen të shfajësuar nga ambivalenca e Ankarasë, ndërkohë që stabiliteti rajonal do të kërcënohet sërish.

Së fundi, pozicioni i Erdoganit ka edhe një dimension të tillë si mënyra se si ai e “lexon” situatën globale dhe rajonale: Shtetet e Bashkuara janë në proces të largimit nga Lindja e Mesme, ato nuk duan të duken në rajon dhe Turqia ka mundësi jo vetëm për t’u bërë autonome, por edhe për të imponuar zgjedhjen e saj, edhe pse amerikanët dhe aleatët e tyre janë kthyer në një “hegjemon” lokal.

A beson vërtet presidenti turk se distancimi nga Perëndimi i jep atij më shumë hapësirë ​​për të manovruar dhe e bën atë më të favorshëm ndaj forcave revizioniste që konkurrojnë me Perëndimin? Nuk është rastësi që edhe një herë pozicioni i Ankarasë është afruar, thuajse në linjë, me pozicionin e Moskës.

Konstantinos Filis është drejtor i Institutit të Çështjeve Ndërkombëtare (IGA) dhe profesor në Kolegjin Amerikan të Greqisë.

Source link