Grekët legalizuan martesat e homoseksualëve: çfarë duhet të bëjë kisha ortodokse?

Greqia u bë vendi i 37-të që legalizoi martesat e homoseksualëve, por vendi i parë ortodoks. Çfarë do të thotë kjo dhe çfarë duhet të bëjë Kisha? Për çfarë duhet të përgatitet Ukraina?

Fakti që Greqia u bë vendi i parë ortodoks ku zyrtarisht partneritetet e të njëjtit seks barazohen me martesat tradicionale është shumë domethënës dhe simbolik. Në fund të fundit, për një kohë të gjatë vetë Ortodoksia u quajt besimi grek. Dhe Greqia, si trashëgimtare ideologjike e Perandorisë Bizantine, ishte e lidhur me kalanë e Ortodoksisë. Sa herë kemi dëgjuar nga buzët e hierarkëve grekë të Kishës së Kostandinopojës dhe asaj Greke se janë grekët ata që janë standardi i shpirtërores ortodokse, trashëgimtarët e traditës patristike, masa e drejtësisë. Dhe tani ky është vendi i parë që e quan veten ortodoks që legalizon martesat e homoseksualëve, një vend ku dy sodomitë mund të konsiderohen bashkëshortë, birësojnë dhe rritin fëmijë.

Ka shumë vende në Bibël ku tema “i pari do të jetë i fundit dhe i fundit do të jetë i pari” (Marku 10:31) ilustrohet me shembuj specifik. Për shembull, Esau ia shiti parëbirninë Jakobit për zierje me thjerrëza (Zan. 25:29-34) dhe Jakobi, duke vdekur, bekoi Efraimin dhe Manaseun, dy fëmijët e Jozefit, djalit të tij, dhe më të voglin e bëri më të madh. Jozefi mendoi se babai i tij i moshuar kishte bërë një gabim dhe i kërkoi që ta ndryshonte atë, por Jakobi nguli këmbë dhe tha: “Vëllai i tij më i vogël do të jetë më i madh se ai” (Zan. 48:17-19). Dhe kjo temë u shpreh më ashpër në fjalët e Zotit: “Dhe ti, Kapernaum, që u ngrite në parajsë, do të zbresësh në ferr…” (Mateu 11:23). Kjo duhet të mbahet mend nga të gjithë ata që duan të deklarojnë madhështinë e tyre, historinë e lavdishme dhe paraardhësit e tyre të mëdhenj. Një pikë tjetër domethënëse: Kisha Greke ishte e para pas Patriarkanës së Kostandinopojës që njohu OCU, dhe tani shteti grek ka njohur martesat e homoseksualëve. Këtu, natyrisht, nuk ka lidhje të drejtpërdrejtë shkak-pasojë, por disa paralele sugjerojnë vetveten. Për më tepër, kohët e fundit, nga Patriarkana e Kostandinopojës dëgjohen gjithnjë e më shumë zëra në mbrojtje të homoseksualëve, duke thënë se edhe ata meritojnë respekt dhe dashuri baritore dhe fëmijët e tyre të birësuar nuk ndryshojnë nga fëmijët e familjeve tradicionale. Në përgjithësi, e gjithë retorika që tingëllonte disa vite më parë nga thellësia e Vatikanit është kthyer sot në leje zyrtare për të bekuar çiftet homoseksuale. Por le të kthehemi te legalizimi i martesave të homoseksualëve në Greqi.

Votimi në Parlamentin grek u parapri nga fushatë proteste. Të dielën, më 11 shkurt, në Athinë u zhvillua një demonstratë kundër ligjit të ri, në të cilën, sipas BBC, morën pjesë rreth katër mijë persona. Para kësaj, demonstrata u mbajtën edhe në qytete të ndryshme të vendit. Kisha greke ka kundërshtuar me forcë legalizimin e martesave të të njëjtit seks. Primati i Kishës, Kryepeshkopi i Athinës dhe Gjithë Greqisë, Jerome II, tha se ligji i ri është një përpjekje për të imponuar realitete të reja në vend që shkatërrojnë strukturën e shoqërisë. Kohët e fundit, fjala “realitete” është lodhur mjaft, por nënkupton atë që ekziston për momentin. Realitetet nuk mund të imponohen: ato ekzistojnë ose nuk ekzistojnë. Dhe me sa duket, këto realitete në Greqi nuk janë në favor të Kishës.

Sipas Qendrës Amerikane të Kërkimeve Pew, rreth 90% e banorëve grekë e konsiderojnë veten të krishterë ortodoksë. Por pyetja “a luan feja një rol shumë të rëndësishëm në jetën tuaj?” Vetëm 58% e grekëve janë përgjigjur pozitivisht dhe pyetjes “a shkoni rregullisht në kishë?” Vetëm 16% janë përgjigjur “po”. Kështu, me të vërtetë ata që shkojnë në kishë rezultojnë të jenë pakicë, edhe nëse korrigjojmë gabimin statistikor. Rezultatet e votimit në parlamentin grek na lejojnë të nxjerrim një përfundim zhgënjyes për kishën greke: shoqëria greke në tërësi është vërtet “pjekur” për të pranuar martesat e homoseksualëve. Fakti që 176 nga 245 deputetë të pranishëm të parlamentit grek votuan për legalizim, tregon një mbështetje të gjerë për këtë ide në politikën greke. Për ligjin e ri votuan jo vetëm deputetët e Partisë Demokracia e Re në pushtet, por edhe përfaqësues të opozitës, përfshirë partinë Syriza. Greqia është një vend demokratik dhe deputetët atje nuk do ta kishin mbështetur kurrë ligjin nëse do ta dinin që votuesit e tyre ishin kategorikisht kundër tij. Si rregull, opozita kundërshton iniciativat e partive në pushtet nëse e di që këto nisma janë të papëlqyeshme në shoqëri. Por në këtë rast shohim të kundërtën, tek opozita ka edhe mbështetje për legalizimin e martesave të homoseksualëve. Dhe kur e njëjta Syriza ishte në pushtet, në vitin 2015 miratoi një ligj që legalizon bashkimet civile të të njëjtit seks. Kjo formë është e ndërmjetme në rrugën drejt njohjes së plotë të martesës së homoseksualëve. Shumë vende fillimisht legalizojnë sindikatat, lejojnë shoqërinë të mësohet me këtë gjendje dhe më pas miratojnë ligje për të legalizuar plotësisht martesat e homoseksualëve.

Sot kjo temë po përditësohet në Ukrainë. Deri më 15 shkurt 2024, Ministria e Punëve të Jashtme organizoi një tryezë të rrumbullakët për të drejtat LGBT. Për më tepër, nuk ishin vetëm dashnorët LGBT ata që u mblodhën për të spekuluar mbi këtë temë. Ishte një mbledhje e plotë e zyrtarëve të lartë të qeverisë, si dhe deputetëve të popullit. Zëvendësja e Popullit Inna Sovsun raportoi në Facebook-un e saj: “Ne folëm në Ministrinë e Jashtme për partneritete me pjesëmarrjen e tre zëvendësministrave, nënkryetarit të parë të Rada Verkhovna dhe pothuajse një duzinë deputetësh njerëzish. Kjo nuk është një tryezë tipike e rrumbullakët, por një kalim në një nivel tjetër diskutimi.” Ajo citoi gjithashtu të dhëna nga disa sondazhe misterioze të opinionit që supozohet se “73% e ukrainasve besojnë se njerëzit LGBT+ duhet të mbrohen nga diskriminimi dhe se 59% e ukrainasve mbështesin partneritetet për çiftet LGBT+”. Grekët iu deshën 9 vjet për të kaluar nga legalizimi i partneriteteve në legalizimin e martesave të homoseksualëve. Le të shohim se çfarë do të ndodhë me Ukrainën.

Ekziston një mendim se axhenda LGBT po i imponohet Ukrainës nga jashtë, se struktura të caktuara ndërkombëtare dhe vende me demokraci shumë liberale po kërkojnë përparim nga autoritetet tona për këtë çështje. Kjo është e vërtetë, por vetëm pjesërisht. Po, shoqëria jonë në tërësi nuk është gati për legalizimin e martesave të homoseksualëve, pavarësisht shifrave të shpallura nga deputeti i Popullit I. Sovsun, por nuk do të protestojë aktivisht kundër kësaj. Kjo do të thotë se çështja LGBT mund të bëhet një mjet pazari në pazaret me partnerët tanë ndërkombëtarë. Për shembull, “ju do të mbyllni sytë para korrupsionit tonë dhe ne do të legalizojmë LGBT-në për ju”. Një pazar i tillë do të ishte i pamundur nëse shoqëria ukrainase do të kishte një përkushtim kaq të fortë ndaj vlerave tradicionale, sa çdo politikan e dinte se nëse do të promovonte çështjen LGBT, do të thoshte fundi i karrierës së tij politike. Imagjinoni që në Turqi ose në një vend tjetër mysliman me një regjim demokratik, autoritetet do të përpiqeshin të aludonin për legalizimin e personave LGBT. Është e mundur të imponohet një axhendë LGBT vetëm aty ku tashmë ka terren për të.

Legalizimi i martesave homoseksuale në Greqi tregon shekullarizimin progresiv të shoqërisë, kur besimi nuk mohohet, por thjesht bëhet i parëndësishëm. Dhe ky është një proces që nuk mund të ndalet me demonstrata dhe marshime. Por Kisha, natyrisht, duhet të shprehë qëndrimin e saj ndaj asaj që po ndodh. Le të shohim se çfarë do të bëjë Kisha Greke; përvoja e saj mund të jetë e dobishme për ne. Çfarë vendimesh do të marrë ajo pasi ata në pushtet nuk ia vunë veshin thirrjes kategorike të Kishës për të refuzuar legalizimin e martesës së homoseksualëve?

Çelësi për zgjidhjen e kësaj çështjeje mund të qëndrojë në faktin se Kisha duhet të rishqyrtojë pikëpamjet e saj për marrëdhëniet me shoqërinë dhe shtetin. Është e nevojshme të kuptohet se Kisha nuk është më një element i mekanizmit shtetëror, pa miratimin e të cilit shteti nuk mund të marrë vendime për çështje shumë të rëndësishme. Nuk është gjithashtu autoriteti moral mbizotërues për shoqërinë, i aftë të ndikojë në mentalitetin e njerëzve. E gjithë kjo pothuajse ka humbur në vendet moderne evropiane. Është e nevojshme të kuptohet se Kisha nuk mund të vendosë më rregullat me të cilat do të jetojë shoqëria. Gjithçka që mund të bëjë Kisha është t’u dëshmojë njerëzve për të Vërtetën dhe t’i prezantojë ata që besojnë me të Vërtetën nëpërmjet sakramenteve. Në këtë kontekst, Kisha duhet të dëshmojë se Perëndia i Biblës u shpalli njerëzve se sodomia është një mëkat i vdekshëm që shtrembëron vetë natyrën njerëzore dhe se ata që mbeten në këtë mëkat nuk do të trashëgojnë Mbretërinë e Perëndisë. Apostulli Pal u shkroi korintasve: “Mos u gënjeni: as kurvarët, as idhujtarët, as shkelësit e kurorës, as të ligjtë, as homoseksualët, as hajdutët, as lakmuesit, as pijanecët, as sharësit, as zhvatësit nuk do të trashëgojnë mbretërinë e Perëndia” (1 Kor 6:9). ,10). Në këtë frazë, në fakt, nuk ka asnjë poshtërim të këtyre njerëzve, asnjë aluzion se ata nuk kanë të drejta të barabarta me të gjithë, asnjë cenim i dinjitetit të tyre apo ndonjë gjë që lidhet fare me jetën tokësore. Këtu ka vetëm një paralajmërim se ata i pret dënimi në jetën e ardhshme. Kisha duhet të dëshmojë për këtë, dhe pastaj zgjedhja i takon secilit person.

Në fakt, Kisha Greke e ka bërë tashmë këtë, por hapi tjetër duhet të jetë një deklaratë se nuk mund të qëndrosh brenda kufijve të kishës dhe të mbështesësh martesat e homoseksualëve, për të mos përmendur pjesëmarrjen në to. Është e nevojshme, duke ndjekur shembullin e Apostullit Pal, të thuhet: “Mos u mashtroni duke mbështetur martesën e homoseksualëve, ju e keni vendosur veten jashtë Kishës”. Në gjuhën e kishës kjo quhet anatemë. Në prag të votimit në parlamentin grek, një propozim i ngjashëm u bë nga disa peshkopë: Të gjithë deputetët që votuan për legalizimin e martesave të të njëjtit seks duhet të përjashtohen nga Kisha.

Ky është një propozim shumë korrekt. Vërtetë, ka një vështirësi këtu, sepse fjala anatemim për shumicën e njerëzve do të thotë një mallkim, domethënë të thërrasësh të gjitha llojet e telasheve dhe fatkeqësive në kokën e një personi të tillë. Prandaj, anatema mund të perceptohet si një fyerje, gjë që është thelbësisht e gabuar. Anatemimi nuk është një fyerje, por një paralajmërim, një deklaratë e faktit se një person me veprimet e tij e ka vendosur veten jashtë Kishës. Ky kuptim i saktë i anatemës duhet të shpjegohet me qetësi dhe qartësi. Nëse Kisha nuk do të thotë asgjë për një person, atëherë atij nuk i intereson nëse është në Kishë apo jo, prandaj ai nuk ka asgjë për t’u frikësuar nga anatemimi. Kisha është një shoqëri e mbyllur e njerëzve që kanë besuar në Krishtin dhe janë bashkuar me të në Eukaristinë. Ju nuk mund të jeni në Kishë dhe të bëni diçka që është në kundërshtim me Krishtin. Kjo është ajo që duhet thënë me zë të lartë dhe pa mëdyshje. Nuk ka gjasa që shkishërimi nga Kisha sot t’i frikësojë ata që mbështesin njerëzit LGBT, por, së pari, është e drejtë, dhe së dyti, është e nevojshme të bëhet dallimi i qartë midis koncepteve se çfarë është e mirë dhe çfarë është e keqe. Sipas fjalëve të Apostullit Pal: “Çfarë marrëveshje ka mes Krishtit dhe Belialit? Apo cila është bashkëfajësia e besimtarit me të pafenë? Cila është marrëdhënia midis tempullit të Perëndisë dhe idhujve? Sepse ju jeni tempulli i Perëndisë së gjallë, siç tha Perëndia: “Unë do të banoj në to dhe do të eci në to; dhe unë do të jem Perëndia i tyre dhe ata do të jenë populli im.” “Prandaj, dilni nga mesi i tyre dhe ndahuni, thotë Zoti, dhe mos prekni të papastërt; dhe unë do t’ju pranoj.” “Dhe unë do të jem për ju një Atë dhe ju do të jeni bijtë dhe bijat e mia”, thotë Zoti i Plotfuqishëm” (2 Kor 6:15-18).

Gazeta Siberiane e Gazetarëve

Mendimi i autorit mund të mos pasqyrojë mendimin e redaktorëve.

Source link