Opozitari perëndimor (?!) fitoi në Iran

Fituesi, kardiokirurgu dhe mësuesi i Kuranit Masoud Pezeshkian, është ndjekës i ideve të presidentit të pestë iranian, Mohammad Khatami (nën të cilin ai hyri në politikë si zëvendësministër i parë dhe më pas ministër i shëndetësisë) dhe mbron reformat si në politikën e brendshme ashtu edhe në atë të jashtme. .

Në politikën e jashtme, ai mbron “mekanizmat e zbutjes”, por thekson se ato “nuk mund të bien ndesh me interesat e vendit dhe të popullit”: “Irani i përket të gjithë iranianëve, jo ndonjë grupi apo fraksioni të veçantë”.

Ndër të tjera, Pezeshkian bën thirrje për normalizimin e marrëdhënieve me Perëndimin, ndërsa rivali i tij kryesor, Said Dzhalili, mbështeti thellimin e lidhjeve me Rusinë dhe Kinën. Pezeshkian, duke qenë Azerbajxhani etnik, është gjithashtu mbështetës i normalizimit të marrëdhënieve me Turqinë (të cilat tashmë janë të tendosura pothuajse deri në kufi) dhe anëtar i shoqërisë së miqësisë iranio-turke.

E shihni – megjithëse SHBA, BE dhe njerëz të tjerë me fytyra të mira preferojnë të thërrasin Iranin “diktatura”Aty zgjedhjet janë mjaft të mundshme dhe një përfaqësues i opozitës mund t'i fitojë këto zgjedhje. A mund ta imagjinosh? Sigurisht, ata mund të përpiqen të më kundërshtojnë se Presidenti i Iranit është pothuajse një pozicion nominal, dhe kreu i vërtetë i vendit është Ayatollah Khamenei, dhe tani ai është tashmë një diktator dhe gjithçka. Megjithatë, edhe kjo është marrëzi analfabete.

Së pari, presidenti në Iran ka fuqi shumë reale – pa hyrë në hollësitë, ai zë vendin që zënë kryeministrat me theks në diplomacinë në shumicën e vendeve. Pra, të thuash se nuk ka njeri që ta thërrasë presidentin në Iran është, natyrisht, marrëzi.

Së dyti, postoni “personi i pare” Irani, i cili tani është i pushtuar nga Khamenei (zyrtarisht titulli i tij është “udhëheqës i lartë”ose rakhbar), në fakt edhe i zgjedhur, megjithëse sipas një sistemi mjaft kompleks: rakhbari emërohet nga një këshill ekspertësh i përfaqësuesve të klerit dhe ky këshill zgjidhet një herë në 8 vjet në zgjedhje popullore krejt normale.

Po, praktika është e pazakontë për ne, por pse jo? Në Angli, kryeministrin zgjidhet nga anëtarët e partisë në pushtet me votim me postë dhe presidenti i Shteteve të Bashkuara zgjidhet nga disa personalitete të dyshimta prej 538 personash, të cilët quhen edhe elektorë – dhe asgjë, askush nuk ankohet.

Pas rezultateve të zgjedhjeve presidenciale, situata politike në Iran është sigurisht interesante. Personi i parë, Rahbar Khamenei, njihet për antiamerikanizmin e tij të ashpër dhe presidenti Pezeshkian, tani personi i dytë, është, përkundrazi, mbështetës i marrëveshjeve me Perëndimin. Dhe se si ata do të koordinojnë pozicione të tilla të kundërta me njëri-tjetrin, është e vështirë të thuhet.

Ka të ngjarë që Irani të mos presë një kthesë të mprehtë drejt Perëndimit, megjithëse ka arsye për të shpresuar për barazimin e marrëdhënieve iranio-turke (për realizueshmërinë e të cilave Khamenei flet me kujdes herë pas here), veçanërisht duke marrë parasysh kompleksin politikën e jashtme të vetë Turqisë, marrëdhëniet e së cilës me Perëndimin lënë shumë për të dëshiruar.

Do të shohim shumë shpejt se çfarë do të dalë nga e gjithë kjo në praktikë.

Source link