49 ditë në tunelet e Hamasit

Në moshën 72-vjeçare, Adina Moshe përjetoi makthin e saj më të keq. Një banor i Kibbutz Nir Oz u rrëmbye nga Hamasi më 7 tetor dhe u mbajt rob në tunelet e Gazës për 49 ditë.

Gruaja e moshuar ishte një nga 24 pengjet izraelitë të liruar në shkëmbimin e parë të të burgosurve midis Izraelit dhe Gazës, i cili u zhvillua më 24 nëntor gjatë një armëpushimi katërditor. Nipi i saj Eyal Nuri rrëfeu atë që tha Adina Moshe për ditët “pafund” të kaluara në robëri.

Një grua e moshuar ishte në shtëpinë e saj në kibuc me burrin e saj kur Hamasi pushtoi. Çifti u fsheh në një strehë. “Për një orë ata dëgjuan të shtëna, njerëz dhe të qeshura”, tha zoti Nouri, nëna e të cilit komunikonte me Adinën dhe bashkëshortin e saj përmes mesazheve. Rreth një orë pasi u fshehën në strehë, terroristët tentuan të depërtojnë dhe qëlluan në derën, të cilën bashkëshorti i Adinës e kishte mbajtur fort për t’i mbrojtur.

Ajo dëgjoi luftëtarët e Hamasit që të qëllonin burrin e saj “pa pushim” derisa u siguruan se ai kishte vdekur.

“Duhet të ketë ndodhur rreth orës 9 të mëngjesit të asaj dite, sepse ata po flisnin me nënën time deri në atë moment.” – vuri në dukje nipi i Adinës. Ai tha se ata më pas panë mesazhe në të cilat halla e tij kërkonte ndihmë dhe këshilla se si të ndalonte gjakderdhjen e burrit të saj. Kur Eyal Nuri u kthye në kibuc, pa tre vrima plumbash në derën e strehës. Militantët arritën të thyenin një dritare në dhomën e sigurt. Ata hynë brenda, e kapën Adinën dhe e nxorrën nga dritarja, e cila dëgjoi burrat që qëllonin burrin e saj “pa pushim” derisa u siguruan se ai kishte vdekur. “Ata ishin çift për 52 vjet,” tha zoti Nouri. Familja filloi të kërkonte fotot dhe videot e gruas 72-vjeçare në mediat sociale dhe faqet e internetit për informacion në lidhje me atë që ndodhi me të afërmin e tyre. Ata mësuan se ajo ishte rrëmbyer nga Hamasi kur panë një fotografi të saj të ulur e tmerruar në një motoçikletë mes dy personave të armatosur.

Adina Moshe në kohën e rrëmbimit të saj nga Hamasi në Kibbutz Nir Oz më 7 tetor. Foto.

“Kur u lirua, ajo na tha se e kapën dhe e detyruan të ecte zbathur për kilometra nëpër tunele. Ajo ndjeu tokën me baltë. Ishte shumë i lagësht dhe kishte probleme me frymëmarrjen. Korridoret ishin të ngushta dhe ndonjëherë i duhej ta binte. Ajo nuk mund të thotë sa kohë kanë ecur, por dukej si një përjetësi para se të arrinin në një dhomë.” – tha nipi i saj. Më vonë, Adina i tha vajzës së saj se vdekja e burrit të saj në një mënyrë të çuditshme i dha forcë: ajo mendoi se nuk kishte asgjë më shumë për të humbur, sepse tashmë kishte humbur gjënë më të shtrenjtë në jetën e saj.

Ajo u kap zbathur dhe u detyrua të ecte nëpër tunele për kilometra e kilometra. Ajo ndjeu tokën e pistë. Ishte shumë lagështi dhe ajo kishte probleme me frymëmarrjen.

Sipas saj, kushtet e paraburgimit kanë qenë të tmerrshme, duke qenë se ata kanë qenë vazhdimisht në errësirë, ndërsa ndriçimi u është dhënë vetëm dy orë në ditë. Për ushqim, tha ai, u dhanë vetëm pak oriz dhe fasule dhe një shishe ujë për dy ditë. Në dhomën e paraburgimit nuk kishte shtretër, vetëm karrige dhe dyshekë ku ishin vendosur fëmijët dhe të moshuarit. “Disa fëmijë flinin mes këmbëve të karrigeve” dhe njeriu i Hamasit u bërtiste vazhdimisht “i qetë, i qetë”. “Sa i përket higjienës, ata nuk u lanë gjatë gjithë kësaj kohe.”. Nga një shoqe që ishte në të njëjtën dhomë me të, mësuan se Adina ishte e palëkundur dhe kujdesej shumë për fëmijët. “Hazja ime është mësuese kopshti”– tha burri.

Pengët nuk e dinin se çfarë po ndodhte gjatë gjithë këtyre ditëve, por ndjenë se toka po dridhej nga bombardimet. “Ishin ditë dramatike, nuk kishin të ardhme, nuk dinin asgjë”, thotë burri, duke folur për përvojat e tezes së tij. Momenti i lirimit të saj nuk ishte më pak i frikshëm, sepse në fillim ajo thjesht u gjend e rrethuar nga shumë njerëz të gëzuar të Hamasit, duke mos ditur se çfarë do të ndodhte. “Ajo e kuptoi se do të lirohej vetëm kur të shihte flamurin e Kryqit të Kuq, vetëm atëherë e kuptoi se ky makth do të merrte fund. Pastaj, natyrisht, filloi një makth i ri”.

Ajo shkoi në kibuc me vajzat dhe mbesën e saj. Ishte hera e parë që ajo pa një shtëpi të djegur. Ajo eci nëpër rrënoja. Këtu ka ende erë vdekjeje.

Gruaja humbi 12 kilogramë dhe kur u kthye, iu desh të shtrohej në spital për të rifituar forcat. Pas tronditjes fillestare, ajo kërkoi të vizitonte kibucin. “Ajo shkoi atje me vajzat dhe mbesën. Ajo pa shtëpinë e djegur për herë të parë. Ajo ecte mes rrënojave. Ende mban erë vdekjeje”. Sipas nipit të saj, gruaja u kthye në një botë krejtësisht tjetër, ku shumë miq dhe të afërm u vranë ose u rrëmbyen, dhe ajo nuk kishte asnjë komunitet ku të kthehej dhe nuk kishte shtëpi për të jetuar. “Nuk ka mbetur asgjë nga prona e saj, madje as rrobat e saj,” vëren z.Nuri.

Sipas tij, Adina ende flet pak për përvojën e saj, kryesisht me vajzën dhe mbesën, nga të cilat merr informacione.

Familja, tha ai, ka treguar dhe do të vazhdojë të tregojë historinë e Adinës në mediat anembanë botës, duke u përpjekur në këtë mënyrë t’i kujtojë vazhdimisht kërkesën për kthimin e të gjithë pengjeve.

Source link